Amy 3 yaşından kısa bir süre sonra yatma vaktini Ebeveynlerimi Ne Kadar Çılgınca Yapabileceğime Bakalım oyununa dönüştürdü. Ailesi onu yatağa yatırdıktan beş dakika sonra Amy aşağıda "Doğum günüm ne zaman?" Diye sorardı. ya da "Ne hakkında konuşuyorsun?"
Annesi ve babası sorusunu cevaplar, yatağına geri götürür, içeri sokar, aşağıya iner ve beklerdi. Beş dakika sonra önünde durup masum görünüyordu.
"Bu nedir Amy?"
“Sana bir şey söylemeyi unuttum. Bugün bir kedi gördüm.”
Yatağa geri dönecek, soracak ya da söyleyecek başka bir şey ya da korkması ve çağrılması için bir neden düşünene kadar giderdi. Bazen "Portakal suyuna ihtiyacım var!" Gibi bir isteği olurdu.
3 yaşında bir çocuk gibi düşün. Yatakta kalması için her şeyi denedikten aylarca sonra, babası onu yenmek için bir yol düşündü. Bir gece onu içeri sokarken eğildi ve fısıldadı, "Odanı terk ettiğimizde, Amy, kapını sessizce kapatarak, ışığı açarak ve oyuncaklarınla oynayarak bizi kandırabilirsin. seni duymayacağız. Uyuduğunu düşüneceğiz, sinirlenmeyeceğiz ve sen uyuyana kadar oynayabilirsin! "
Gözleri büyüdü ve kıkırdadı. Babam devam etti, "Bir ses çıkarırsanız veya kapınızı açarsanız, o zaman sizi yatağa geri koyup ışığı söndürmek zorunda kalacağız. Bakalım bu gece bizi kandırabiliyor musunuz, Amy. Bakalım ne kadar sessiz olabilirsiniz ol."
Sihirli! O geceden itibaren, Amy ailesini "kandırmaktan" memnun oldu. Her akşam onu içeri soktular ve onun kusursuzluğunu hatırlattılar. Kısa bir süre sonra Amy kendi başına uyuya kalırdı.
Ebeveynlerini "kandırmak", Amy'nin 3 yaşındaki hayalgücüne ve dünyasını kontrol etme arzusuna hitap ettiği için çalıştı. Yalvarmak, tehdit etmek, şaplak atmak veya rüşvet vermek işe yaramıyor çünkü seviyedeki çocuklarla başa çıkamıyorlar.
Yönergeleri ayarlayın. 3 yaşında bir çocukla çalışan 6 yaşında bir çocukla çalışmaz. 6 yaşındaki bir çocuğun odağı ayrıcalıklar üzerinedir. Hiçbir şey dışarı çıkıp arkadaşlarınızla oynamak, TV'de en sevdiğiniz programları izlemek ve olabildiğince geç kalmaktan daha önemli değildir. Bu yaştaki çocukların dikkatini çekmek için özgürlük ve sorumluluk arasındaki bağı göstermek için ayrıcalıkları değiştirme meselesidir.
Örneğin, 6 yaşındaki Philip'in ebeveynlerini alın. Uyuya kalana kadar ebeveynlerinden birinin yanında kalması konusunda ısrar ediyordu. Baltallarsa, pes edinceye kadar ağlayıp çığlık atarlardı. Onunla birlikte akıl yürütmeyi denedi, ağlamasına izin verdi ve çeşitli türlerde rüşvet verdi. Hatta ona "canavar kovucu" olarak inandırıcı bir su tabancası verdiler.
Çocuğun sorunu çözmesine izin verin . Bir ebeveynlik uzmanı, Philip'e problemin sorumluluğunun verilmesini ve dolayısıyla çözme şansını önerdi. Eğer yatmadan önce, ebeveynlerinden birinin uyuyana kadar onunla kalmasını isterse, bir ebeveyn kalacaktı. Ancak ertesi gün, Philip'in televizyon izlemesine izin verilmedi ve bir saat erken yatağa verildi.
Philip'in aniden yatmadan önce bir şirket istemediğini açıklaması birkaç hafta aldı.
“Sana kızgınım” dedi anne ve babasına. “Sorun değil Philip, ” dediler. "Bize kızgınsanız ve bizi istemiyorsanız, anlıyoruz. Fikrinizi değiştirirseniz bizi arayın."
Bu Philip'in yeni hayatının başlangıcıydı, yatma vakti korkularından arınmış bir yaşam. Eğer korkuyorsa, kimseye söylemedi. Kendi kendine halletti. Büyümenin konusu da bu.
